اکثر کودکانی که از سلامت عاطفی و روانی برخوردار هستند، در زمان دوری از والدین، احساس اضطراب می کنند. اما بروز اختلال اضطراب جدایی موجب می شود که کودک در زمان جدایی از والدین، واکنش های منفی بسیار شدیدی از خود به نمایش بگذارد. در این موارد، واکنش های ناسالم کودک به جدایی – مانند گریه، عصبانیت، پرخاشگری یا چسبیدن به والد – موجب می شود که زندگی کودک تحت تاثیر منفی آن قرار گیرد. در این وضعیت، معمولا واکنش ها و حالات اضطرابی کودک با  تلاش های والدین بهبود پیدا نمی کند. علائم و نشانه های اختلال اضطراب جدایی ممکن است بین چند روز تا چند ماه به طول انجامیده و حتی تحصیل کودک را نیز با مشکل روبرو کند. همچنین این اختلال می تواند در زندگی و کار والدین نیز تاثیر گذاشته و موجب افت آن ها شود. در ادامه به بررسی اختلال اضطراب جدایی پرداخته و روش های درمان آن را مورد بررسی قرار خواهیم داد.

نشانه ها و علائم اختلال اضطراب جدایی

بسیاری از والدین این سوال را مطرح می کنند که چطور می توانیم بین اضطراب عادی کودک و حالات ناشی از اختلال اضطراب جدایی تفاوت قائل شویم؟ در این زمینه باید این نکته را مورد توجه قرار داد که مهم ترین وجه تمایز اضطراب جدایی عادی و اختلال اضطراب جدایی، از شدت علائم آن ناشی می شود. در مواردی که ترس، حالات اضطرابی و واکنش کودک به حدی شدید باشد که او را از فعالیت های عادی جدا و دور کند، احتمالا اختلال بروز پیدا کرده است.

به طور کلی، کودک مبتلا به اضطراب جدایی، علائم زیر را تجربه خواهد کرد:

• چسبیدن به والد یا مراقب، در اکثر اوقات روز و در محیط های مختلف
• ترس کودک از اینکه، حادثه ای ناگوار برای عزیزان و خویشاوندان بروز پیدا کند
• ترس و اضطراب از اینکه، موضوعی پیش بینی نشده باعث جدایی او از عزیزانش شود
• کودک از مدرسه رفتن امتناع می کند و نسبت به آن بی علاقه است
• کودک تمایلی به خوابیدن ندارد(به دلیل ترس از جدایی یا کابوس هایی که با موضوع جدایی می بیند)
• بروز بیماری های جسمی یا علائم فیزیکی(مانند سردرد یا مشکلات گوارشی)

اضطراب جدایی به چه علت بروز پیدا می کند؟

در اغلب موارد، اضطراب جدایی ریشه محیطی داشته و به این دلیل بروز پیدا می کند که کودک احساس ناامنی دارد. به همین دلیل، کودک از دنیای ناامنی که دارد، به والد خود پناه می برد و نمی خواهد حتی لحظه از او جدا شود. بنابراین، این اختلال ممکن است به دلایل مختلفی بروز پیدا کند که احتمالا با کمک متخصصان سلامت روان، قابل موشکافی و ریشه یابی خواهد بود. به صورت کلی، موارد زیر جزو رایج ترین علل بروز این اختلال اضطرابی به شمار می آيند:

• برخورداری از سبک دلبستگی ناایمن
• تغییر در محیط زندگی( مانند خانه جدید، مدرسه جدید و ..)
• پدیده های که به کودک فشار روانی وارد می کنند(اختلاف والدین، طلاق، درگذشت یکی از عزیزان و …)
• حساسیت بیش از حد والدین و محافظه کار بودن(اضطراب والدین به کودک منتقل می شود)

بروز اختلال در زنان و مردان

اختلال اضطراب جدایی در کودکان دختر و کودکان پسر به یک شکل بروز پیدا می کند. به این معنا که نمود این اختلال در هر دو جنس نسبتا یکسان می باشد. تنها در مواردی ممکن است کودکان دختر واکنش هایی نظیر جیغ زدن نشانه داده و کودکان پسر نیز رفتار های پرخاشگرانه از خود به نمایش بگذارند. به صورت کلی، بروز این اختلال در سنین کودکی به طور نسبی یکسان بوده و تفاوت محسوسی در این زمینه وجود نخواهد داشت. هنگامی که این اختلال در سنین کمتر از ۱۸ سالگی ظهور پیدا می کند، در دسته اختلالات اضطرابی دوران کودکی جای می گیرد. با این حال، ممکن است بزرگسالان نیز به دلایل متعددی، به اختلال اضطراب جدایی مبتلا شوند و نشانه هایی از این جنس را تجربه نمایند. در این زمینه، تجارب کودکی و سبک دلبستگی نیز می تواند تاثیر گذار باشد.

درمان اختلال اضطراب جدایی

روانپزشکان و متخصصان سلامت روان، برای درمان اضطراب جدایی، با توجه به وضعیت بیمار، از متدهای زیر استفاده می کنند:

دارو درمانی

در اغلب موارد، هیچ داروی خاصی برای کودکان مبتلا به اضطراب جدایی تجویز نخواهد شد. با این حال، بنابر صلاحدید پزشک – در صورت عود بیماری یا برای بیماران بزرگسالان – از دارو های ضد اضطراب و ضد افسردگی استفاده می شود.

روان درمانی

با توجه به محدودیت هایی که در زمینه درمان کودکان وجود دارد، سعی می شود تا با روش های مختلف روان درمانی، علائم اختلال کنترل گردد. در این زمینه می توان از درمان شناختی رفتاری یا درمان تعامل کودک-والد استفاده نمود. این روش ها کمک می کنند تا با تقویت شهامت کودک و ایجاد حس امنیت، علائم اضطرابی او را کاهش پیدا کند.

همه افراد در دوره هایی از زندگی، با خلق افسرده دست به گریبان می شوند. اما اگر خلق افسرده به صورت دائمی و مداوم در فرد باقی بماند، اختلال افسرده خویی نمایان شده است. این اختلال که تحت عنوان دیس تایمی نیز شناخته می شود، در دسته اختلالات خلقی جای گرفته و احساس غم، ناراحتی و خلق پایین را برای فرد ایجاد می کند. این علائم در تمامی انواع افسردگی وجود دارد. اما تفاوت این اختلال با سایر اختلالات خلقی این است که نشانگان افسردگی، برای سالیان طولانی در فرد باقی می مانند. در ادامه به بررسی اختلال افسرده خویی پرداخته و شیوه های درمانی آن را مورد معرفی قرار می دهیم.

نشانه ها و علائم اختلال افسرده خویی

اختلال افسرده خویی علائمی مشابه افسردگی دارد. با این تفاوت که باید علائم آن در اکثر روزها و به مدت حداقل ۲ سال، در فرد دیده شود. بنابراین، می توان این اختلال را به عنوان یک اختلال خلقی مزمن به شمار آورد.

به صورت کلی، برای شناسایی اختلال دیس تایمی می توان از علائم زیر استفاده کرد:

• خلق پایین، ناراحتی، غم و افسردگی در اکثر روزها و در اغلب ساعات روز
• تغییرات محسوس در اشتها(پرخوری یا کم خوری)
• تغییر در ریتم و کیفیت خواب(بی خوابی یا پرخوابی)
• احساس خستگی و کمبود انرژی
• افکار منفی، ناامیدی و بدبینی
• ضعف در زمینه عزت نفس
• سطح پایین تمرکز

این اختلال به چه علت بروز پیدا می کند؟

به طور کلی، علت اصلی بروز اختلال افسرده خویی مشخص نیست. با این حال، پژوهش ها نشان داده اند که عوامل متعددی می تواند در بروز  و ظهور این اختلال موثر واقع شوند.

موارد زیر مهمترین عوامل بروز دیس تایمی به شمار می آيند:

• بی تعادلی در انتقال دهنده های عصبی و مدار های مغزی
• تجربه حوادث آسیب زا نظیر شکست مالی، شکست عاطفی یا از دست دادن عزیزان
• آسیب های فیزیکی به مغز

بروز اختلال در زنان و مردان

پژوهش های انجام شده پیرامون اختلال افسرده خویی نشان می دهد که زنان بیش از مردان به این اختلال دچار می شوند. بنابراین، شیوع این اختلال در زنان بیشتر از مردان خواهد بود. همچنین این اختلال با علائمی نسبتا یکسان در زنان و مردان بروز پیدا می کند و تفاوت محسوسی در این زمینه مشاهده نشده است.

درمان اختلال افسرده خویی

روانپزشکان و روانشناسان برای درمان اختلال افسرده خویی از متد های درمانی زیر استفاده می کنند:

دارو درمانی

یک دسته اصلی از دارو های روانپزشکی، به عنوان دارو های ضد افسردگی شناخته شده و برای درمان اختلالات خلقی به کار برده می شوند. زیرا افسرده و اختلالات مرتبط با آن، جزو یکی از رایج ترین اختلالات روانی در دنیا به شمار می آیند. برای درمان اختلال افسرده خویی نیز می توان از سه دسته دارو استفاده کرد:

• دارو های مهار کننده بازجذب سروتونین(SSRIs) مانند سرترالين و پروزاک
• دارو هاي سه حلقه اي(TCAs) مانند آمي تريپتيلين و آموکساپین
• دارو های مهار بازجذب سروتونین و نوراپی نفرین(SNRIs)

روان درمانی

درمان شناختی رفتاری(CBT) به عنوان یکی از شیوه های روان درمانی شناخته می شود که نتایج خوبی را به جهت درمان اختلالات خلقی نظیر اختلال افسرده خویی کسب کرده است. در این شیوه، روان درمانگر از شیوه های مختلف، وضعیت شناختی و رفتاری فرد را بررسی کرده و به بیمار کمک می کند تا با تحریفات شناختی اش به شکل موثرتری مقابله کند.

درمان rTMS

در این شیوه درمانی، با استفاده از دستگاه rTMS، قسمت هایی از قشر مخ که درگیر کژکاری هستند، تحریک می شوند. تحریک این قسمت ها به وسیله میدان مغناطیسی هدفمند، کمک می کند تا عملکرد مناطق مغزی به حالت تعادل نزدیک شده و علائم افسردگی به طرز چشمگیری کاهش پیدا کند.

تجربه فقدان و از دست دادن عزیزان برای هر انسانی اتفاق می افتد. طبیعی است که فقدان، ناراحتی، بی تابی و خلق پایین را برای افراد ایجاد می کند. در این شرایط ممکن است اختلال سوگ بروز پیدا کند. در حالت عادی، اغلب افراد این توانایی را دارند که در عرض کمتر از ۶ ماه، فقدان ایجاد شده و عواقب ناشی از آن را بپذیرند و با هضم مشکل ایجاد شده، به زندگی خود باز گردند. اما اگر سوگواری و افسردگی ناشی از فقدان، بیش از ۶ ماه به طول بینجامد، آنگاه ما با یک اختلال خلقی دست به گریبان شده ایم. اختلال سوگ موجب می شود که فرد به واسطه خلق پایین، بی انگیزگی و غم و اندوهی که ناشی از سوگ است، عملکرد ضعیفی در زندگی خود داشته باشد. این افت عملکرد را می توان در زمینه های نظیر شغل، تحصیل و حتی وظایف روزمره مشاهده کرد. در ادامه این اختلال خلقی را مورد ارزیابی قرار داده و به شیوه های درمان آن می پردازیم.

اختلال سوگ در چه مواردی بروز پیدا می کند؟

اختلال سوگ در موارد رایجی بروز پیدا می کند که عمده آن ها به از دست دادن عزیزان مربوط می شود. اصلی ترین علت بروز اختلال سوگ یا داغدیدگی، از دست دادن یکی از عزیزان به واسطه مرگ است. هنگامی که فرد یکی از عزیزان خود را از دست می دهد، افکار و احساسات ناراحت کننده شدیدی را تجربه می کند. این ناراحتی ها و هیجان های منفی در مدت زمان کمتر از ۶ ماه کاهش پیدا می کنند و بعد از این مدت، هیچ عارضه و افت عملکرد را برای فرد به وجود نخواهند آورد. اما در صورتی که سوگواری و خلق پایین بیش از ۶ ماه ادامه داشته باشد و عوارض و افت عملکرد را برای فرد داغدیده ایجاد نماید، وضعیت فرد به عنوان اختلال سوگ تشخیص داده می شود.

اختلال سوگ در مواردی که فرد، زن، شوهر یا فرزند خود را در پی تصادف، قتل، خودکشی یا مرگ ناگهانی از دست می دهد، بروز پیدا خواهد کرد. همچنین در مواردی مانند بلایای طبیعی و همه گیری بیماری نیز احتمالا شیوع این اختلال در بین جمعیت افزایش پیدا می کند.

نشانه ها و علائم اختلال سوگ

توصیه می شود تا اگر به تازگی یکی از عزیزان خود را از دست داده اید، به سلامت روان خود توجه بیشتری داشته باشید. همچنین می توانید در این زمینه با یک روانشناس ارتباط گرفته و از توصیه های او به منظور پیشگیری از ابتلا به اختلال سوگ استفاده نمایید.

در عمده موارد می توان به واسطه علائم زیر، به وجود اختلال سوگ پی برد:

• تفکر پیرامون خودکشی
• احساس تنهایی شدید و جدا بودن از دیگران
• کاهش ارتباطات و تعاملات اجتماعی و دوری از جمع
• فرد احساس می کند که قسمتی مهمی از خود را از دست داده است
• فرد نمی تواند مرگ عزیز خود را باور کرده و مدام آن را انکار می کند
• فرد داغدار همواره تلاش می کند تا مرگ عزیز برای او یادآوری نشود
• احساسات منفی، درد عاطفی، خشم، تکانشگری، غم و ناراحتی شدید
• احساس بی معنایی، گم گشتگی، سردرگمی و بی انگیزگی برای ادامه ادامه زندگی

البته هر فرد، ممکن است با توجه به تیپ شخصیتی و زمینه ژنتیکی خود، حالات متفاوتی را تجربه نماید. به همین جهت توصیه می شود تا تشخیص دقیق اختلال سوگ را به متخصصان سلامت روان و روانپزشکان بسپارید.

بروز اختلال در زنان و مردان

به طور کلی، اختلال سوگ در هر جنس و سن بروز پیدا می کند. اما این اختلال، مانند سایر اختلالات خلقی، در زنان شیوع بیشتری دارد. با این حال، ممکن است علائم و نحوه ظهور اختلال سوگ در زنان و مردان اندکی متفاوت به نظر برسد. اغلب زنانی که به اختلال سوگ مبتلا می شوند، سعی می کنند تا احساسات خود را بیان کرده و در زمینه فقدان ایجاد شده واکنش احساسی ابراز کنند. در این موارد زنان غم، ناراحتی و خلق پایین بیشتری را از خود بروز خواهند داد. اما مردانی که به اختلال سوگ مبتلا می شوند، در عمده موارد سعی می کنند تا به صورت خصوصی برای فرد از دست رفته سوگواری کنند. مردان اغلب احساسات منفی خود پیرامون فقدان ایجاد شده را ابراز نمی کنند. همچنین بروز خشم و تکانشگری در مردان بیشتر دیده می شود.

درمان اختلال سوگ

روانپزشکان و متخصصان سلامت روان، با توجه به علائمی که فرد تجربه می کند و شدت آن ها، نسبت به ارائه پیشنهادات درمانی اقدام می کنند. درمان تلفیقی یکی از مواردی است که نتایج درمانی مثبتی را برای اکثر بیماران ایجاد می کند. همچنین در اغلب موارد می توان از متد های زیر برای درمان سوگ استفاده کرد:

دارو درمانی

به دلیل شباهت اختلال سوگ به افسردگی، این اختلال را در دسته اختلالات خلقی جای می دهیم. به همین جهت روانپزشکان از دارو های ضد افسردگی برای درمان اختلال سوگ نیز بهره می برند. این داروها شامل بازدارنده های جذب سروتونین، داروهای سه حلقه ای و داروهای بازدارنده جذب سروتونین و نوراپی نفرین هستند.

روان درمانی

روانشناسان برای درمان اختلال سوگ از رویکرد های متنوعی استفاده می کنند که رایج ترین آن ها درمان شناختی رفتاری است. در این شیوه به فرد کمک می شود تا با بررسی رویداد ایجاد شده و حالات خود، به زندگی بازگردد، عملکرد خود را بازیابد و به شیوه ای موثر تر با فقدان روبرو شود.

درمان tDCS

در این شیوه درمانی که برای درمان اختلال سوگ نیز به کار می رود، مغز به واسطه یک جریان الکتریکی بسیار خفیف تحریک می شود. در نتیجه فعالیت نورون های مغزی و مدار های عصبی نواحی مغزی درگیر با اختلال و کژکاری، تقویت شده و علائم فرد کاهش پیدا می کند.

کودکان نیز ممکن است همانند بزرگسالان با اختلالات روانی درگیر شوند و تحت تاثیرات منفی آن ها قرار بگیرند. اختلالات دوران کودکی جزو اختلالات مبتنی بر مغز و رفتار هستند که موجب افت کیفیت زندگی کودک می شوند. این اختلالات موجب می شوند که کودک به واسطه ناتوانی در زمینه های ارتباط و تعامل، هوش، زبان، ادراک و توجه، در زندگی با مشکل روبرو شود. در حال حاضر، این اختلالات در سراسر دنیا رو به افزایش هستند. اکثر این اختلالات از مشکلات عصبی شیمیایی یا ناهنجاری در ساختار مغز ناشی می شوند. در ادامه به بررسی اختلالات دوران کودکی پرداخته و شیوه های درمان این اختلالات را مورد معرفی قرار می دهیم.

انواع اختلالات کودکی

اختلالات کودکی را می توان به ۸ دسته رایج تقسیم بندی نمود که بیشترین شیوع را در بین کودکان دارند:

اختلال کمبود توجه بیش فعالی(ADHD): مشخصه اصلی این اختلال، تکانشگری، بیش فعالی، کمبود توجه و تمرکز در کودک است. این کودکان اغلب تحرک زیادی داشته و کنترل کردن آن ها به امری دشوار بدل خواهد شد. همچنین کودکان مبتلا به ADHD نمی توانند به راحتی توجه خود را به یک موضوع معطوف کنند و به همین دلیل ممکن است اینطور به نظر برسد که کودکانی حواس پرت و بی دقت هستند. برای مطالعه بیشتر پیرامون اختلال کمبود توجه بیش فعالی کلیک کنید.

اختلالات طیف اوتیسم: این اختلالات در اولین سال های زندگی آغاز شده و مشخصه اصلی آن ها، مشکلات رفتاری و ارتباطی است. کودکان مبتلا به اختلال اوتیسم نمی توانند به خوبی با دیگران تعامل کرده و در این زمینه ضعف های جدی دارند. به شکلی که برخی از این کودکان از تماس چشمی اجتناب کرده و نمی توانند احساسات دیگران را درک کرده و با آن ها همدلی کنند. همچنین تمایلات و علایق محدود و رفتار و گفتار تکراری، جزو دیگر علائم این کودکان به شمار می آيند. برای مطالعه بیشتر پیرامون اختلالات طیف اوتیسم کلیک کنید.

اختلالات یادگیری: مشخصه اصلی این اختلال این است که کودک در خواندن، نوشتن، گوش دادن و درک مفاهیم مشکل دارد. این کودکان به هیچ عنوان تنبل یا کم هوش نیستند. بلکه اطلاعات توسط مغز آن ها به شکل متفاوتی پردازش می شود و در نتیجه آن ها نمی توانند به شکل موثر مطالب را فرا بگیرند. برای مطالعه بیشتر پیرامون اختلالات یادگیری کلیک کنید.

اختلال کند ذهنی(ID): مشخصه اصلی این اختلال، کم توانی ذهنی و ضعف هوش است. بر همین اساس، کودکان مبتلا به اختلال کند ذهنی از لحاظ رفتار انطباقی ضعف داشته و نمی توانند مهارت های اجتماعی را فرا گرفته و با محیط اجتماعی خود سازگار شوند. همچنین این کودکان به دلیل ضعف هوشی که دارند، در استدلال، یادگیری و حل مسئله با مشکلات جدی و گاها غیر قابل جبران روبرو هستند. برای مطالعه بیشتر پیرامون اختلال کند ذهنی(ID) کلیک کنید.

اختلالات ارتباطی: این دسته از اختلالات دارای طیفی گسترده است که مشخصه و نتیجه تمامی آن ها، ضعف در دریافت، ارسال و پردازش پیام است. پس مشکلات این کودکان به یک زمینه خاص محدود نشده و می تواند شامل ضعف گفتاری، اختلالات زبان و مشکلات شنوایی باشد. برخی از این کودکان با تاخیر زبان را می آموزند یا در ادای کلمات با مشکل روبرو هستند. در نتیجه کودکان درگیر با این اختلال نمی توانند به شکلی موثر با دیگران ارتباط برقرار کنند. برای مطالعه بیشتر پیرامون اختلالات ارتباطی کلیک کنید.

اختلالات ایذایی: این دسته از اختلالات به واسطه مشکلات رفتاری و هیجانی شناخته می شوند که نشان دهنده خودکنترلی پایین کودک است. کودکان درگیر با این اختلال، رفتار هایی را از خود بروز می دهند که به نقض حقوق دیگران یا آسیب زدن به آن ها منجر می شود. معمولا رفتار این کودکان با هنجارها و قوانین مغایرت داشته و شامل پرخاشگری و مقابله جویی است. برای مطالعه بیشتر پیرامون اختلالات ایذایی کلیک کنید.

اختلالات دفعی: این دسته از اختلالات کودکی به مشکلات دفع مربوط شده و کودکان درگیر با این اختلال، عمدتا ادرار و مدفوع خود را در محل نامناسب تخیله می کنند. این اختلالات شامل اختلال بی اختیاری مدفوع و بی اختیاری ادرار است. البته باید توجه داشت که این رفتارها تنها زمانی به عنوان اختلال دفعی در نظر گرفته می شود که بعد از ۴ الی ۵ سالگی بروز پیدا کنند. برای مطالعه بیشتر پیرامون اختلالات دفعی کلیک کنید.

اختلالات حرکتی: مشخصه اصلی این اختلالات، مشکلات جدی و اساسی در حرکت کردن یا حرکت دادن اعضای بدن است. کودکانی که به این اختلال مبتلا می شوند، نمی توانند حرکات بدنی عادی و کارآمد را تجربه کنند. این کودکان ممکن است در حرکات بدنی درشت( مانند نشستن و راه رفتن) یا حرکات بدنی ظریف(مانند در دست گرفتن مداد) مشکل داشته باشند. علاوه بر این، برخی از کودکان مبتلا، از خود حرکات تکراری(قالبی) مانند تکان دادن مدام دست یا سر را به نمایش می گذارند که جنبه غیر ارادی دارد. برای مطالعه بیشتر پیرامون اختلالات حرکتی کلیک کنید.

علل بروز اختلالات دوران کودکی

به طور کلی، علت مشخصی برای بروز اختلالات کودکی در دست نیست. اما عوامل متعددی می توانند احتمال بروز این اختلالات را افزایش داده و به عنوان زمینه ساز این اختلالات شناخته می شوند:

• عوامل ژنتیکی و موروثی
• وزن کم در هنگام تولد
• ابتلای مادر به بیماری، در زمان حاملگی
• مشکلات ساختاری مغز
• برهم خوردن تعادل عصب شیمیایی مغز
• تاثیرات محیطی
• تولد زود هنگام

درمان اختلالات دوران کودکی

همان طور که مطرح شد، اختلالات دوران کودکی، شامل طیف بسیار گسترده ای هستند. به همین جهت، روانپزشکان و متخصصان سلامت روان با توجه به نوع اختلال، شدت علائم و ویژگی های کودک، شیوه درمانی مناسب را بر می گزینند. به طور کلی، روش های زیر برای درمان اختلالات کودکی مورد استفاده قرار می گیرند:

دارو درمانی

در مواردی که اختلالات دوران کودکی از عیوب ساختاری مغز یا بر هم خوردن تعادل عصب شیمیایی آن ناشی می شود، روانپزشک با استفاده از دارو، نسبت به درمان بیمار و کنترل علائم اختلال اقدام می نماید.

روان درمانی کودک

برای کنترل اختلالات دوران کودکی می توان از شیوه های مختلف روان درمانی و رفتار درمانی کودک استفاده کرد. رفتار درمانی، رفتار درمانی شناختی و تکنیک های نظیر اقتصاد ژتونی کمک می کند تا کودک رفتار درست را فرا گرفته و مشکلات رفتاری او به طرز چشمگیری کاهش پیدا کند.

ارائه آموزش های ویژه

کودکان مبتلا به اختلالات روانی، با ضعف های مختلفی روبرو هستند که کیفیت زندگی آن ها را با افت همراه می کند. به همین جهت می توان آموزش هایی را برای آن ها در نظر گرفت و با مهارت آموزی، به کودک کمک کرد تا بر خلاف روند رشد اختلال، گام بردارد. برای مثال، می توان این آموزش ها را برای کودکان کند ذهن یا کودکان مبتلا به اختلالات یادگیری به کار برد.

رابطه جنسی یکی از قسمت های طبیعی و ضروری زندگی انسان سالم به شمار می آید. اما داشتن تخیلات و افکار جنسی ناهنجار و غیر متعارف، به عنوان یک امر عادی تلقی نمی شود. اختلالات پارافیلیک – که به عنوان انحرافات جنسی نیز شناخته می شوند –  به همین شرایط اشاره دارند.

هرگاه عامل یا مشکلی باعث بروز نارضایتی از فعالیت جنسی شود، می توانیم آن را در زمینه اختلالات جنسی به شمار بیاوریم. این نارضایتی ممکن است برای خود فرد ایجاد شده یا در بین زوجین اتفاق بیفتد و به هر کدام از بخش های چرخه پاسخ جنسی مربوط باشد.

اعتیاد پدیده ای آشناست که اکثر افراد نسبت به عواقب آن آگاهی دارند. در بیان علمی، اصطلاح اختلالات اعتیاد زمانی به کار می رود که فرد به واسطه مصرف مخدر، الکل یا انجام یک رفتار خاص، حالت اعتیاد پیدا کرده و دچار مشکلاتی نظیر سوء مصرف یا وابستگی به مواد یا وابستگی نسبت به انجام یک عمل(مانند قمار) می شود. در ادامه به بررسی اختلالات اعتیاد پرداخته و انواع آن را مورد بررسی قرار می دهیم.

برخی از افراد بدون وجود علت پزشکی خاص، درد یا علائم بدنی دیگری را تجربه می کنند. در این موارد، احتمالا فرد با اختلال علائم جسمانی – که در گذشته با عنوان اختلال جسمانی سازی شناخته می‌شد – درگیر شده است.

افرار غیر ارادی از واقعیت، یکی از مشخصه های اصلی است که در اختلالات تجزیه ای مورد بحث قرار می گیرد. در اصل، افراد مبتلا به اختلال تجزیه ای، حالاتی را تجربه می کنند که از قطع ارتباط بین افکار، آگاهی، هویت و حافظه آن ها ناشی می شود.

نزاع، دزدی، تخریب اموال، دروغگویی و عدم رعایت قانون جزو مصداق های رفتاری افراد درگیر با اختلال کنترل تکانه به شمار می آيد